Mάσκες...

Μία στιγμή...Μόνο για μία στιγμή...Αυτό αρκεί...
Για μία μόνο στιγμή έπεσε η μάσκα σου, η τόσο καλά βαλμένη...
Για μια μονάχα στιγμή...
Και το είδα.
Είδα το αληθινό σου πρόσωπο.
Και ,ο ναι...Τρόμαξα...Δεν φοβάμαι τους ανθρώπους, αλλά εσένα σε φοβήθηκα.
Πως τολμάς να με κατηγορείς γι αυτό? :|

She is sooo silly....-.-

Οκ..μια καλή φίλη είχα κι εγώ στο τμήμα μου κι αυτή μας βγήκε ζηλιάρα...-.-

Προχτές:
5η ώρα μαθηματικά...
Εγώ κατάφερα να κάτσω στο καλοριφέρ πίσω από την έδρα ενώ η καθηγήτρια έγραφε στον πίνακα. Η Π. ήθελε να κάτσει κι αυτή. Η καθηγήτρια δεν την άφησε και για να μην κάνει φασαρία προσπάθησε να διώξει κι εμένα.:|
Εγώ όμως δεν έφευγα.
Έτσι η Π. αποφάσισε πως αν δεν μπορεί να κάτσει αυτή δεν θα κάτσω ούτε εγώ.:|
Ευτυχώς εγώ πάντα καταφέρνω αυτό που θέλω και κάτάφερα να κάτσω εκεί κατά την διάρκεια ολόκληρου του μαθήματος.:)
Κι αυτή είχε σκάσει από την ζήλια της.-.-

Σήμερα:
Ενώ συζητούσαμε για το πόσο μισώ τους παραδοσιακούς χορούς τους οποίους χορεύουμε κάθε χρόνο μετά την παρέλαση

Έγω=Ε
Φίλη=Π.

Ε.:Ποοο...Δεν τους μπορώ τους χορούς....Θα πάω να κάνω πρόβα με τα αγόρια στην παρέλαση....-.-
Π.:Πήγαινε ρε Lillie! -.- Αλλά να ξέρεις πως τα αγόρια παρελάζουν χάλια...:Ρ
Ε.:Το ξέρω. Όμως όταν πάω θα τους φτιάξω Β) Τον τρόπο που παρελάζουν πάντα...:Ρ
Π.:Λες και μπορείς να τους φτιάξεις αλλιώς, ρε Lillie!:Ρ

Αγάπη μου, το ξέρουμε κι οι δυο πως είμαι πιο όμορφη, με γουστάρρουν περισσότεροι, ενώ εσένα κανένας, είμαι πιο γλυκιά και πιο ευγενική.
Επίσης με γουστάρρει κι αυτός που γουστάρρεις....
Κι εγώ δεν κάνω τίποτα μαζί του γιατί σε λυπάμαι....-.-
Πραγματικά, αύριο κιόλας ,θα πάω και θα του τα ζητήσω.:|
Δεν γίνεται να μην είμαι εγώ με αυτόν που θέλω επειδή λυπάμαι μια φίλη που δεν είναι καν φίλη.:|

Απλά ένα ξέσπασμα.:Ρ

Σήμερα…Σήμερα συμβιβάστηκα επιτέλους με αυτό που είμαι, με αυτά που έχω…Σήμερα σταμάτησα να προσδοκώ κάτι…Σταμάτησα να ζητώ κι άλλα…Έχω ήδη πολλά από αυτά που θέλω, από αυτά που χρειάζομαι ,αλλά εγώ, σαν άπληστο πλάσμα που είμαι πάντα ζητούσα κι άλλα…Ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένη…
Και τώρα που επιτέλους ξεφορτώθηκα μεγάλο τμήμα του εγωισμού μου ,τώρα ήρθε η απελπισία…Σήμερα συνειδητοποίησα πως δεν είμαι σημαντική για κανέναν…Κανείς δεν θα λυπόταν αν εξαφανιζόμουν…Απλώς θα έφευγε ένα κομμάτι της καθημερινότητας τους…Δεν πειράζει…Σιγά-σιγά θα το συνήθιζαν…
Για κανέναν δεν είμαι σημαντική…ο κόσμος θα επιβίωνε και χωρίς αυτό το ελεεινό πλάσμα που φέρει το όνομα μου…
Και κάνω μια βουτιά στην απελπισία από μια αρκετά ψηλή πλατφόρμα…και βουλιάζω…και χάνομαι…Κι αυτά για μερικές στιγμές μονάχα…Γιατί εκεί που ήμουν έτοιμη απλώς να κάτσω στον βυθό μέχρι να έρθει κάποιος να με σώσει, σε εκείνο ακριβώς το σημείο, λίγο πριν κολλήσω ανάμεσα στα φύκια της θάλασσας και δεν μπορέσω πια να ξεφύγω χωρίς βοήθεια, εκεί που τυλίγονταν γύρω από τους αστραγάλους μου ,ακούω μια φωνή μέσα μου να λέει «Μα τι ακριβώς προσπαθείς να κάνεις? Γιατί πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό? Θα σταματήσεις πια να κλαις? Θα κάνεις κάτι επιτέλους?»
Και τότε κάτι ζωντάνεψε μέσα μου. Έχω όσα ζητάω. Μπορεί να μην έχω την αγάπη των ανθρώπων, όμως πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν είναι τα μόνα πλάσματα που αγαπάνε σε αυτόν τον πλανήτη…Και σήμερα το ένιωσα…Σήμερα ένιωσα την αγάπη να με κατακλύζει…Κι όμως δεν ένιωσα πως αυτή η αγάπη προερχόταν από ανθρώπινα πλάσματα…Σίγουρα η αγάπη των ανθρώπων δεν μπορεί να σε γεμίσει με φως, ζωντάνια, αισιοδοξία…Σίγουρα….

Κι έτσι τελειώνει αυτό το ηλίθιο ξέσπασμα…:Ρ
Καληνυχτά!

Χιόνιιιι!!!!!

Αχ ναι! Σήμερα το βράδυ ήρθε το χιόνι που όλο τον χειμώνα περινάμε!
Το πρωί ακούω την μαμά να λέει "Κορίτσια! Ξυπνήστε να δείτε το χιόνιιιι!". Φυσικά εγώ βρισκόμουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και δεν αντιλαμβανόμουν ούτε το χιόνι έξω από το παράθυρο μου ,ούτε τις φωνές της.:Ρ
Τέλως πάντων ξυπνήσα με τα χίλια ζόρια και συνηδειτοποίησα τα λόγια της... Ετοιμάστηκα γρήγορα και ξεκίνησα για το σχολείο...Έφτασα λίγο αργά, αλλά ευτυχώς δεν είχαν πάρει ακόμη απουσίες...:Ρ Είχαμε έρθει οι μισοί κι έτσι ξεκινήσαμε για την εκκλησία ελπίζοντας να δούμε εκεί τους άλλους μισούς...:Ρ Φτάσαμε ,καθήσαμε μισή ωρίτσα και μετά βγήκαμε έξω για χιονοπόλεμοοο!!!!! Το πόσο χιόνι έφαγα στα μούτρα δεν λέγεται:Ρ ...Ο χιονοπόλεμος συνεχίστηκε στον δρόμο για το σχολείο και φυσικά δεν σταμάτησε ούτε όταν μπήκαμε μέσα...:Ρ Κατά τις 11:30 άρχισε η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, γιατί έπρεπε να έρθουν οι γονείς μας...-.- Ευτυχώς είχαν δουλειά κι οι δυο κι έτσι εγώ έφυγα με την Ε. και πήγαμε στο πάρκο του Αγίου Γεωργίου...Απέραντες εκτάσεις με καθαρό ,απάτητο χιόνιιι<3 Κάναμε αγγελάκια, παίξαμε χιονοπόλεμο, πατήσαμε στο χιόνι και γράψαμε τα ονόματα μας<3 Και μετά στο Pepe για σοκολάτα! Καυτή με σαντιγί και σοκολατένια μπισκοτάκια για βουτήματα<3... Λατρεύωωωω το χιόνι, την ατμόσφαιρα που δημιουργεί και τα ατελείωτα παιχνίδια μαζί του <3 Και φυσικά λατρεύω το χιονισμένο τοπίο! Είναι όλα σαν να τα έχεις πασπαλήσει με ζάχαρη άχνη<3

Γεια σας.
Με λένε Little Lillie και είμαι καλά.:Ρ

Μόλις ξεκίνησα κι εγώ κι ελπίζω να σας έχω μαζί μου σε αυτό το ταξίδι, στην μπλογκόσφαιρα...Ένα ταξίδι που ελπίζω να είναι μαγικό και χαρούμενο...

Αυτά γι αρχή...:Ρ
See ya around!