Σήμερα…Σήμερα συμβιβάστηκα επιτέλους με αυτό που είμαι, με αυτά που έχω…Σήμερα σταμάτησα να προσδοκώ κάτι…Σταμάτησα να ζητώ κι άλλα…Έχω ήδη πολλά από αυτά που θέλω, από αυτά που χρειάζομαι ,αλλά εγώ, σαν άπληστο πλάσμα που είμαι πάντα ζητούσα κι άλλα…Ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένη…
Και τώρα που επιτέλους ξεφορτώθηκα μεγάλο τμήμα του εγωισμού μου ,τώρα ήρθε η απελπισία…Σήμερα συνειδητοποίησα πως δεν είμαι σημαντική για κανέναν…Κανείς δεν θα λυπόταν αν εξαφανιζόμουν…Απλώς θα έφευγε ένα κομμάτι της καθημερινότητας τους…Δεν πειράζει…Σιγά-σιγά θα το συνήθιζαν…
Για κανέναν δεν είμαι σημαντική…ο κόσμος θα επιβίωνε και χωρίς αυτό το ελεεινό πλάσμα που φέρει το όνομα μου…
Και κάνω μια βουτιά στην απελπισία από μια αρκετά ψηλή πλατφόρμα…και βουλιάζω…και χάνομαι…Κι αυτά για μερικές στιγμές μονάχα…Γιατί εκεί που ήμουν έτοιμη απλώς να κάτσω στον βυθό μέχρι να έρθει κάποιος να με σώσει, σε εκείνο ακριβώς το σημείο, λίγο πριν κολλήσω ανάμεσα στα φύκια της θάλασσας και δεν μπορέσω πια να ξεφύγω χωρίς βοήθεια, εκεί που τυλίγονταν γύρω από τους αστραγάλους μου ,ακούω μια φωνή μέσα μου να λέει «Μα τι ακριβώς προσπαθείς να κάνεις? Γιατί πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό? Θα σταματήσεις πια να κλαις? Θα κάνεις κάτι επιτέλους?»
Και τότε κάτι ζωντάνεψε μέσα μου. Έχω όσα ζητάω. Μπορεί να μην έχω την αγάπη των ανθρώπων, όμως πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν είναι τα μόνα πλάσματα που αγαπάνε σε αυτόν τον πλανήτη…Και σήμερα το ένιωσα…Σήμερα ένιωσα την αγάπη να με κατακλύζει…Κι όμως δεν ένιωσα πως αυτή η αγάπη προερχόταν από ανθρώπινα πλάσματα…Σίγουρα η αγάπη των ανθρώπων δεν μπορεί να σε γεμίσει με φως, ζωντάνια, αισιοδοξία…Σίγουρα….
Κι έτσι τελειώνει αυτό το ηλίθιο ξέσπασμα…:Ρ
Καληνυχτά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου